សាលារៀននៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា ត្រូវបានបិទទាំងស្រុងកាលពីខែមីនាកន្លងទៅ ដើម្បីទប់ស្កាត់កុំឱ្យមានការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ១៩។ បើទោះបីជាសាលាត្រូវបានបិទក៏ពិតមែន តែការអប់រំនៅតែមានដំណើរការជាធម្មតា ដោយក្រសួងបានបង្កើតការសិក្សាតាមប្រព័ន្ធAPP និងអនឡាញ ក្នុងគោលបំណងឱ្យសិស្សសិក្សាពីចម្ងាយ។
ប៉ុន្តែសិស្សមួយចំនួននៅខេត្តមណ្ឌលគិរី មានការពិបាកក្នុងការសិក្សា ព្រោះឪពុកម្តាយមិនមានលទ្ធភាពទិញទូរសព្ទទំនើប ខណៈឪពុកម្តាយខ្លះទៀតចំណេះដឹងក្នុងការប្រើបច្ចេកវិទ្យានៅមានកម្រិត។ ម្យ៉ាងវិញទៀត សេវាអ៊ិនធឺណិតនៅតំបន់នោះក៏មានភាពរអាក់រអួល ហើយគ្រួសាររបស់សិស្សមួយចំនួនក៏មិនមានទូរទស្សន៍សម្រាប់ប្រើប្រាស់ផងដែរ។
ដោយសារតែបញ្ហាទាំងនេះ ទើបគ្រូបង្រៀនថ្នាក់បឋមសិក្សានៅខេត្តដាច់ស្រយាលមួយនេះប្តូរវិធីសាស្រ្តថ្មីក្នុងការបង្រៀនសិស្សរបស់ខ្លួន ដើម្បីឱ្យប្រាកដថា ពួកគេនៅតែអាចក្រេបជញ្ជក់យកចំណេះវិជ្ជា បើទោះណាជាសាលាត្រូវបានបិទដោយសារកូវីដ១៩យ៉ាងណាក្តី។ លោកគ្រូ-អ្នកគ្រូ នៅក្នុងខេត្តនេះ បានប្រមែប្រមូលសិស្សមករៀនជុំគ្នា ដែលក្នុងមួយក្រុមមិនឱ្យមានសិស្សលើសពី១០នាក់នោះទេ។
អ្នកគ្រូ ស សុនិត ជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់ទី៤ នៅសាលាបឋមសិក្សាស្រែក្លេង ក្នុងភូមិឡាំមេះ ឃុំប៊ូស្រា ស្រុកពេជ្រដា ខេត្តមណ្ឌលគិរី បាននិយាយថា ក្នុងចំណោមសិស្ស៣០នាក់របស់អ្នកគ្រូ មានតែ១០នាក់ទេដែលមានទូរទស្សន៍។ អ្នកគ្រូថា គាត់ក៏ធ្លាប់បង្រៀនសិស្សតាមទូរទស្សន៍ដែរប៉ុន្តែគាត់ថា កម្មវិធីពេលខ្លះដដែលៗ ហើយពេលខ្លះការបង្រៀនលឿនជាងអ្នកគ្រូបង្រៀន។
អ្នកគ្រូ ស សុនិត ដែលមានបទពិសោធន៍បង្រៀនជាង១១ឆ្នាំ បានបន្តថា គាត់បានប្តូរការបង្រៀនពីទូរទស្សន៍មករៀនជាក្រុមវិញ ដោយលើកឡើងថា ការបង្រៀនតាមទូរទស្សន៍មានផលវិបាក ហើយសិស្សខ្លះតាមមិនទាន់។
អ្នកគ្រូបាននិយាយជាមួយអ្នកសារព័ត៌មាននៅពេលសិស្សរបស់គាត់កំពុងមើលមេរៀនយ៉ាងដូច្នេះថា៖ «សម្រាប់គណិត សិស្សរៀនទាន់ ព្រោះរៀនមួយម៉ោងដូចគ្នា តែបើភាសាខ្មែរ ពេលខ្លះរៀនលឿន ហើយមានតែសិស្សពូកែដែលរៀនទាន់។»
តាំងតែពីផ្ទុះកូវីដ១៩ឡើងមក អ្នកគ្រូថា ការបង្រៀនមិនបានច្រើនម៉ោងនិងច្រើនមុខវិជ្ជាដូចកាលបង្រៀននៅក្នុងម៉ោងរដ្ឋទេ ដោយបង្រៀនបានតែមួយម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ហើយចែកសិស្សជា២ក្រុម ដោយក្នុងមួយក្រុមមិនលើសពី១០នាក់។
ក្នុងចំណោមសិស្ស៣០នាក់របស់អ្នកគ្រូ ជនជាតិភាគតិចពូនងមានចំនួន២៦នាក់ ហើយពួកគេភាគច្រើនទៅចម្ការជាមួយឪពុកម្តាយ ដោយមិនបានមករៀនសូត្រក្នុងអំឡុងពេលកូវីដ១៩ទេ។
អ្នកគ្រូបន្តថា អ្នកគ្រូធ្លាប់ចុះទៅផ្ទះពួកគាត់ជាញឹកញាប់ដែរ ជួនកាលទាក់ទងទៅ តាមទៅសួរថែមទៀត ក៏ប៉ុន្តែអាណាព្យាបាលរបស់សិស្សថា ពួកគាត់ទៅចម្ការបាត់អស់ហើយ ដោយបន្តប្រាប់អ្នកគ្រូថា ពួកគាត់ទៅចម្ការ១អាទិត្យជាងទើបត្រឡប់មកម្តង បើដូច្នេះត្រូវយកកូនទៅតាមដែរ។
ការបង្រៀនរបស់អ្នកគ្រូតែងតែជួបផលវិបាកច្រើន ដោយពេលខ្លះពួកគាត់ខ្វះកន្លែងអង្គុយ ហើយក៏ខុសគ្នាច្រើនរវាងការបង្រៀនក្នុងថ្នាក់និងរៀនក្រៅថ្នាក់ ព្រោះក្នុងថ្នាក់ងាយស្រួលជាង។
អ្នកគ្រូថ្លែងដូច្នេះថា៖ «ពីដំបូងសិស្សតិច ខ្ញុំឱ្យអង្គុយឃ្លាតពីគ្នា ប៉ុន្តែឥលូវសិស្សមកច្រើន ពេលខ្លះគឺវាអង្គុយចឹង ហើយមុនចូលរៀនខ្ញុំឱ្យលាងដៃនឹងសាប៊ូដែរ។ ឥលូវអត់មានអាល់កុលផង មានតែសាប៊ូលាងដៃ អង្គការឱ្យ តែទើបឱ្យបានមួយរយៈក្រោយទេ នៅពេលអស់ទៅ ខាងអង្គការអត់បានជួយទៀតទេ ព្រោះអីគាត់អស់លុយចឹងហ្អាស។»
លោក ទួន សារិន នាយកសាលាបឋមសិក្សា ស្រែក្លេង តាំងពីឆ្នាំ២០០៨ បានកត់សម្គាល់ឃើញថា ការសិក្សាក្នុងសម័យកូវីដនេះ សាលាបានឱ្យគ្រូបង្រៀនតាមបែបផែនស្របតាមស្តង់ដាររបស់ក្រសួងអប់រំ ដោយឱ្យគាត់បង្រៀនតាមប្រព័ន្ធអេឡិចត្រូនិច ទូរទស្សន៍ ហ្វេសប៊ុក តេលេក្រាម ជាដើម ហើយជម្រើសចុងក្រោយ ពេលគាត់គ្មានលទ្ធភាពមើលតាមប្រព័ន្ធអ៊ិនធឺណិត គឺស្នើឱ្យគាត់ចងជាបណ្តុំដោយកំណត់មិនឱ្យលើសពីមួយក្រុម១០នាក់។
កំពុងរៀបចំការិយាល័យសិក្សាក្នុងទីចាត់ការសាលាស្រែក្លេង លោក ទួន សារិន ថ្លែងថា៖ «ការចងជាបណ្តុំគឺធ្វើឡើងនៅទីតាំងផ្ទះលោកគ្រូអ្នកគ្រូណាដែលនៅជិត និងនៅទីតាំងដែលសុំគេបាន ដូចជា ផ្ទះសិស្សឬក៏ផ្ទះអ្នកណាមួយដែលអាចមានកន្លែងគួរសមសម្រាប់ឱ្យសិស្សសិក្សា។»
នាយកសាលាបឋមសិក្សាស្រែក្លេងរូបនេះ បានលើកឡើងបន្តទៀតថា ការសិក្សារបស់សិស្សនៅពេលនេះមានកម្រិតនៅឡើយ ដូច្នេះការសិក្សាមានការយឺតយ៉ាវជាងក្រសួង ប៉ុន្តែសាលាព្យាយាមឱ្យគ្រូនិងសិស្សសិក្សាមើលតាមភាពជាក់ស្តែង។
លោកនាយកពោលថា៖ «បើគិតមើលទៅ សម័យយើងវាទំនើបដែរហើយ ប៉ុន្តែឥលូវដោយសារបញ្ហាប្រឈមរឿងជីវភាព គាត់មិនមានលទ្ធភាពដាក់បានគ្រប់គ្រាន់ទេ បើសិនជាឪពុកម្តាយធូរធារ យើងអាច! តែសម្រាប់ម៉ែឪគាត់ខ្វះខាតគឺគាត់ពិបាកដែរ បើមើលទៅមានតាមប្រព័ន្ធហ្នឹងគឺយើងបានតែ៤០ភាគរយទេ តែយើងមានបណ្តុំ បើគាត់អត់មានហើយ ជម្រើសចុងក្រោយបំផុតគឺមានបណ្តុំហ្នឹងហើយ។»
នាយកសាលាស្រែក្លេងបានបញ្ជាក់ទៀតថា សិស្សចាប់ពីថ្នាក់ទី៥ឡើងអាចមានសមត្ថភាពប្រើប្រាស់ទូរសព្ទឬមើលទូរទស្សន៍រៀនសូត្រដោយខ្លួនឯង ក៏ប៉ុន្តែសម្រាប់សិស្សថ្នាក់ទាបជាងនេះពិបាកក្នុងការរៀនតាមអនឡាញដោយខ្លួនឯងដោយសារពួកគេនៅតូចពេក ហើយឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេក៏មិនសូវយល់ពីរបៀបប្រើប្រាស់ ម្យ៉ាងវិញទៀតអ៊ិនធឺណិតក៏ដើរយឺតទៀត។ លោកបានបន្ថែមថា ដូច្នេះបើសិស្សមានលទ្ធភាពរៀនតាមអនឡាញ អាចមានប្រហែលពី៣០ទៅ៤០ ភាគរយប៉ុណ្ណោះ។
ដោយឡែក លោកថា សម្រាប់ទូរទស្សន៍វិញ សិស្សត្រឹម២០ភាគរយប៉ុណ្ណោះដែលមានលទ្ធភាពមើលការបង្រៀន ព្រោះគ្រួសារសិស្សភាពច្រើនមិនមានថាសផ្កាយរណបឌីធីវីសម្រាប់មើលទូរទស្សន៍។
តាមលោក ទួន សារិន សាលាបឋមសិក្សាស្រែក្លេងមានសិស្សកំពុងសិក្សាចំនួន៧៦៦នាក់ ក្នុងនោះមាន២៦ថ្នាក់ ដោយចាប់ពីថ្នាក់មតេ្តយ្យដល់ថ្នាក់ទី៦។
ម៉ោងប្រមាណជាជាង១០ព្រឹក សិស្សប្រមាណជា៧ទៅ៨នាក់បានដើរចេញពីផ្ទះលក់ចាប់ហួយរបស់គ្រូបង្រៀនម្នាក់ទៀតដែលបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាស្រែក្លេងដែរ។ ខុសពីថ្នាក់របស់អ្នកគ្រូ ស សុនិត ដែលមិនមានអាល់កុល ហើយសិស្សត្រូវទៅលាងដៃនឹងសាប៊ូមុននឹងចូលរៀន ប៉ុន្តែនៅទីនេះដបអាល់កុលត្រូវបានដាក់នៅលើទូរមួយ សម្រាប់ឱ្យសិស្សលាងសម្អាតដៃមុនចាប់ផ្តើមរៀន។ នេះជាផ្ទះរបស់លោក ធូ ម៉ាច ដែលមកបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាស្រែក្លេង តាំងពីឆ្នាំ២០០៣។
លោក ធូ ម៉ាច ដែលមានវ័យ៣៩ឆ្នាំ បានសម្តែងការខ្វល់ខ្វាយពីការសិក្សារបស់សិស្ស ខណៈពេលដែលថ្នាក់បង្រៀនរបស់លោកក្នុងម៉ោងរដ្ឋមានសិស្សចំនួន៤០នាក់ ក៏ប៉ុន្តែនៅពេលដែលមានកូវីដ១៩ សិស្សបានមករៀននៅផ្ទះលោកគ្រូបានត្រឹមតែ១០នាក់ប៉ុណ្ណោះ ។
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការបិទសាលានេះ លោកគ្រូបានចុះផ្ទាល់ទៅកាន់ផ្ទះសិស្សដោយប្រាប់ដល់អាណាព្យាបាលនិងសិស្សពីការសិក្សាតាមរយៈការមើលទូរទស្សន៍និងមើលកម្មវិធីសិក្សារបស់ក្រសួងដែលបង្ហោះលើបណ្តាញសង្គម។ ប៉ុន្តែលោកយល់ថា ការសិក្សាបែបនេះក៏មិនមានប្រសិទ្ធភាពនោះឡើយ ព្រោះសិស្សមិនមានលទ្ធភាពរៀនតាមអនឡាញនិងទូរទស្សន៍។
លោកបានបន្តថា លោកបានជិះទៅផ្ទះសិស្ស ប្រាប់ឪពុកម្តាយពួកគេ ក៏ដូចជាហៅសិស្សមករៀនជាក្រុមតូចៗនៅផ្ទះរបស់លោកគ្រូផ្ទាល់ ប៉ុន្តែលោកថា សិស្សដែលមិនបានមករៀនភាគច្រើនគឺទៅចម្ការជាមួយឪពុកម្តាយ។ លោកបានឱ្យដឹងថា ក្នុងចំណោមសិស្ស៤០នាក់របស់លោកមានតែ១០នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលមានសមត្ថភាពប្រើប្រាស់ទូរសព្ទ។
សំឡេងសើចតិចៗអំឡុងពេលធ្វើបទសម្ភាសន៍ លោកគ្រូនិយាយថា៖ «ខ្ញុំហៅសិស្សមករៀនយូរហើយតាំងពីចប់ចូលឆ្នាំខ្មែរមកម៉្លេះ។ ពីដំបូងបានតិចណាស់ ហើយខ្ញុំដើរតាមភូមិយូរទៅក៏ប្រមូលបានប៉ុណ្ណឹងទៅ។ វាលំបាកច្រើនដែរ លំបាកទី១ យើងដើរទៅប្រាប់សិស្ស ទៅមិនជួប ទៅព្រឹកថ្ងៃមិនជួប ទៅជួបអ្នកដដែលៗ។ ហើយសំណូមពរឱ្យបានចូលឆាប់ៗ[ចូលសិក្សាតាមសាលា]ល្អដែរ បើចឹង[រៀនតាមផ្ទះ]ពិបាកដែរ»។
អ្នកស្រី ភី ឃឺត អាយុ៣៩ឆ្នាំ ជាម្តាយមានកូន៥នាក់ បាននិយាយថា ក្នុងចំណោមកូនទាំងប្រាំនាក់របស់គាត់ គឺមានតែកូនស្រីអាយុ១៥ឆ្នាំម្នាក់ រៀនថ្នាក់ទី៦ និងកូនអាយុ៤ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់មត្តេយ្យម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលទទួលបានការសិក្សា ដោយឡែកកូនបងៗទាំងបីផ្សេងទៀតពុំទទួលបានការសិក្សានោះទេ។
ស្ត្រីជាម្តាយរូបនេះបានប្រាប់ឱ្យដឹងថា កាលពីពេលរៀននៅសាលា កូនអ្នកស្រីទទួលបានចំណេះដឹងច្រើនជាងនៅផ្ទះ ហើយជាទូទៅបើមិនមានវិបត្តិនៃជំងឺកូវីដ១៩នេះទេ កូនអ្នកស្រីទៅរៀននៅសាលាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយឈប់សម្រាកតែថ្ងៃអាទិត្យតែប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ កូនរបស់អ្នកស្រីបានត្រឹមតែរៀនតាមផ្ទះអ្នកជិតខាងបានតិចតួច ដែលមួយអាទិត្យរៀនបានតែបីថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកស្រី ភី ឃឺត មានប្រសាសន៍ថា៖ «មិនដឹងចេះ មិនដឹងអត់ចេះទេ! ចេះតែជំរុញឱ្យវាទៅ បើគ្រូមក គ្រាន់ជំរុញបានម្តងពីរដង ចេះខ្លះ កុំឱ្យភ្លេចមែនទែន បើគ្រូអត់នាំ មិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចទេ ហើយខ្ញុំអត់ចេះអក្សរមួយម៉ាត់ទេ ខ្ញុំ!»
អ្នកស្រី បន្តថា៖ «នៅផ្ទះរៀនមួយម៉ោងពីរម៉ោង អត់ទៀងទេ រៀននៅសាលាម៉ោង៧ដល់ម៉ោង១១បានទៅផ្ទះ។»
ក្រោមភ្លៀងរលឹមស្រិចៗ ម៉ោងប្រមាណជា៣រសៀល ក្នុងភូមិពូតាំង នៃក្រុងសែនមនោរម្យ មានកុមារជនជាតិភាគតិចជាច្រើនកំពុងរត់លេងយ៉ាងសប្បាយរីករាយជាមួយមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេនៅខាងមុខផ្ទះ ក្នុងនោះផងដែរកុមារាជនជាតិភាគតិចអាយុ១៣ឆ្នាំម្នាក់ បានប្រាប់ពីភាពខ្វះចន្លោះពីការសិក្សារបស់ខ្លួនថា ខ្លួនមិនសូវបានទៅរៀននៅឯផ្ទះគ្រូទេ យូរៗទៅម្តង ព្រោះឆ្ងាយពីផ្ទះខ្លួន។
កុមារា ហុង ឈីក ជាសិស្សរៀនថ្នាក់ទី៦ នៃសាលារៀនបឋមសិក្សាពូតាំង បានឱ្យដឹងថា ក្នុងអំឡុងពេលនៃការបិទសាលារៀននេះ ខ្លួនពុំបានរៀនតាមប្រព័ន្ធឌីជីថលឬអ៊ិនធឺណិតអ្វីឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ការសិក្សាទាំងស្រុងរបស់ខ្លួនត្រូវលើកទៅរៀនផ្ទាល់នៅផ្ទះរបស់គ្រូបង្រៀនដែលរស់នៅក្នុងភូមិជាមួយទៅវិញ។
កុមារា ឈីក បាននិយាយថា ខ្លួនមិនសូវចាប់បានច្រើននោះទេ ដោយសារតែពេលវេលារៀនមានរយៈពេលខ្លីពេក។
នៅម៉ោង៩កន្លះព្រឹក ក្នុងភូមិពូតាំង លោកគ្រូម្នាក់កំពុងបង្រៀនមុខវិជ្ជាភាសាខ្មែរ សិស្សតែពីរនាក់គត់ ដោយសារតែមានភ្លៀងខ្លាំងកាលពីយប់ ទើបបណ្តាលឱ្យសិស្សរបស់គ្រូមិនបានមករៀន។
លោកគ្រូ ទាន់ ហឹក អាយុ៣០ឆ្នាំដែលត្រូវជាគ្រូបន្ទុកថ្នាក់ទី៥ នៃសាលាបឋមសិក្សាពូតាំង រយៈពេល៦ឆ្នាំ បានប្រាប់ឱ្យដឹងថា ជាទូទៅនៅក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់លោកគ្រូមានសិស្សសរុបចំនួន៣៣នាក់ ហើយភាគច្រើនគឺជនជាតិពូនង ក៏ប៉ុន្តែដើម្បីបង្ការការពារនូវជំងឺឆ្លងកូវីដ១៩ ការបង្រៀនរបស់លោកបានលើកទៅរៀននៅតាមផ្ទះ ហើយបែងចែកជាក្រុមតូចៗវិញ ដែលក្នុងមួយក្រុមមានកូនសិស្សចំនួនប្រមាណជាង១០នាក់។
ដោយឡែក សម្រាប់ការកែប្រែទីកន្លែងសិក្សាបែបថ្មីនេះ ចំនួនសិស្សដែលមករៀនក៏មិនមានសភាពដូចមុននោះដែរ។
លោកគ្រូ ទាន់ ហឹក មានប្រសាសន៍ថា៖ «និយាយរួម បើមកតាមផ្ទះ វាថាវាអត់មកទេ ទាល់តែរៀននៅសាលា បានទៅរៀន។ ក្នុងហេតុផលនេះ ខ្ញុំក៏ពិបាកបកស្រាយ ខ្ញុំក៏បានអប់រំទៅឪពុកម្តាយដែរថា ឥលូវយើងមិនមែនចាំតែផ្ទះឬសាលានោះទេ ព្រោះរៀននៅផ្ទះក៏ដូចរៀននៅសាលាដែរ អ៊ីចឹងដោយសារបញ្ហាមេរោគច្រើន យើងមិនអាចនៅជុំគ្នាបានទេ អ៊ីចឹងពន្យល់ប្រាប់ហើយពួកវាដូចខ្មាសវាម៉េច អត់យល់អីចឹងហ្អាស»។
ក្រៅពីនេះ សម្រាប់កម្មវិធីសិក្សាដែលក្រសួងអប់រំបានដាក់ចេញឱ្យប្រើប្រាស់ ដើម្បីជាជំនួយដល់សិស្សានុសិស្សក្នុងការសិក្សាតាមប្រព័ន្ធអេឡិចត្រូនិចនោះ លោកគ្រូបានលើកឡើងថា មេរៀនដែលដាក់បង្ហាញតាមទូរទស្សន៍និងប្រព័ន្ធអេឡិចត្រូនិចផ្សេងៗទាំងអស់ គឺអត់ដូចគោលការណ៍បង្រៀនរបស់គាត់នោះឡើយ។
លោកគ្រូបានពន្យល់ថា៖ «ឪពុកម្តាយខ្លះមានទូរសព្ទប្រើមែន ខ្ញុំរាល់ថ្ងៃក៏មានដែរ ប្រើអាកម្មវិធី Cambodia school អីហ្នឹងមែន តែពេលបើកមើល គេបង្រៀនទៅ វាអត់ដូចគោលការណ៍យើងបង្រៀន វាខុស មើលទៅវាដដែលៗ។»
លោកគ្រូបន្តទៀតថា៖ «ចង់ចុចទៅមុខទៀតវាអត់កើត ត្រង់ចំនុចហ្នឹងខ្ញុំអត់ចេះហ្មង ជួនកាលវាខុសទំព័របង្រៀនយើង ឧទាហណ៍ក្នុងនេះទំព័រទី១៥ ជួនកាលអត់មានទំព័រទី១៥ហ្នឹងផង ចឹងសិស្សក៏មើលអត់យល់ដែរ»។
ចំណែកកម្មវិធីបង្រៀនតាមប្រព័ន្ធសិក្សាអនឡាញវិញ លោកគ្រូក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា បើទោះជាមានការដាក់ឱ្យប្រើប្រាស់កម្មវិធីសិក្សាបែបថ្មីនេះក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែការពន្យល់មេរៀនមិនទាន់មានភាពច្បាស់លាស់នៅឡើយ បើប្រៀបធៀបជាមួយការពន្យល់ផ្ទាល់នៅខាងក្រៅ។
លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «វាអត់ទាន់កម្មវិធីសិក្សានោះទេ ឧទាហរណ៍ថា ថ្ងៃនេះយើងបង្រៀនទី១០ អ៊ីចឹងដល់ពេលក្នុងហ្នឹង ខ្ញុំបើកមើលទៅលើកទៅ១៥ ១៦អ៊ីចឹង អ៊ីចឹងវាអត់ត្រូវ ខ្ញុំអត់យល់ ខ្ញុំចង់ឱ្យបានម៉េចតាមទំព័របង្រៀន តែអត់បាន។»
ចំពោះសេវាទូរសព្ទនៅក្នុងភូមិពូតាំងនេះ លោក ទាន់ ហឹក បានប្រាប់ឱ្យដឹងថា ទីតាំងដែលលោកគ្រូបង្រៀន គឺពុំមានសេវាគ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ ដែលជាហេតុធ្វើឱ្យការបង្រៀនតាមអនឡាញនេះមិនដំណើរការរលូននោះទេ។
នាយិកាសាលាបឋមសិក្សាពូតាំង ស្ថិតនៅភូមិពូតាំង ឃុំរមនា ស្រុកសែនមនោរម្យ អ្នកស្រី លឹម សូនីតា ដែលមានបទពិសោធន៍១៥ឆ្នាំ បាននិយាយថា ការរៀនរបស់សិស្សក្នុងសម័យកូវីដនេះ គឺលោកគ្រូអ្នកគ្រូផ្ទាល់ជាអ្នកចុះបង្រៀន ធ្វើការណែនាំ និងចុះពិនិត្យកិច្ចការដល់ពួកគាត់នៅតាមផ្ទះ។ សម្រាប់កិច្ចការផ្ទះដែលដាក់ឱ្យសិស្ស គឺប្រព្រឹត្តឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃចន្ទ១សប្តាហ៍ម្តងនិងប្រមូលមកវិញថ្ងៃសៅរ៍ដើម្បីដាក់ពិន្ទុប្រចាំខែ។
អ្នកគ្រូមានប្រសាសន៍ថា៖ «និយាយរួម បើយើងបង្រៀននៅសាលាវាល្អ បើបង្រៀននៅតាមផ្ទះវាមិនបាន១០០ភាគរយទេ សិស្សខ្លះ ភាគតិចឪពុកម្តាយមានទូរសព្ទឱ្យកូនមើល ភាគច្រើនគាត់អត់មានលុយបញ្ចូលដែរ ហើយកន្លែងខ្លះគ្មានសេវា ភាគខ្លះទូរទស្សន៍បានមើលខ្លះអត់ខ្លះ អ្នកខ្លះទូរទស្សន៍ខូច អ៊ីចឹងអត់យកទៅធ្វើទេ ភាគច្រើនចឹង។»
អ្នកគ្រូបន្តថា៖ «ថ្នាក់ទី១ ទី២ [និងទី]៣ ពិបាកណាស់ ពេលគ្រូចុះតាមផ្ទះ មិនដែលឃើញទេ ទៅដេកនៅចម្ការ ថ្នាក់ធំមិនសូវអីប៉ុន្មានទេ ភាគច្រើនបាត់២ទៅ៣នាក់ទេ។ និយាយរួម ឪពុកម្តាយអត់សូវជំរុញកូនទេ គាត់អត់សូវខ្វាយខ្វល់ពីកូន ថាការអប់រំមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណាសម្រាប់កូន អនាគតយ៉ាងម៉េច គាត់អត់ខ្វល់ទេ សិស្សទីនេះភាគច្រើនមិនបានរៀនឆ្លងទៅរៀនថ្នាក់ទី៧ទេ។»
លោក ទឹម សង្វាត ប្រធានមន្ទីរអប់រំ យុវជន និងកីឡា ខេត្តមណ្ឌលគិរី បានឱ្យដឹងថា អំឡុងពេលបង្រៀនសិស្សជាបណ្តុំតាមផ្ទះ មន្ទីរបានជួយចុះពិនិត្យពីផលវិបាករបស់គ្រូបង្រៀនតាមតំបន់ផងដែរ។
លោកបញ្ជាក់ថា បន្ទាប់ពីក្រសួងអប់រំអនុញ្ញាតឱ្យសាលានៅទីរួមខេត្តមណ្ឌលគិរីបើកដំណើរការឡើងវិញ មន្ទីរអប់រំខេត្តបានត្រៀមវិធានការណ៍ការពាររួចរាល់ហើយតាមគោលការណ៍ណែនាំរបស់ក្រសួងអប់រំនិងក្រសួងសុខាភិបាល។
លោក អង់ គីមអេង ប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលប្រជាពលរដ្ឋដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ និងសន្តិភាព បានប្រាប់ឱ្យដឹងថា ការជ្រើសរើសវិធីបង្រៀនតាមមធ្យោបាយឌីជីថលអនឡាញក្នុងសម័យកូវីដ១៩នេះ ជារឿងមួយប្រសើរ ប៉ុន្តែលោកថា ប្រសិទ្ធភាពរបស់វានឹងអាចកើតមានឡើងទៅបាន គឺលុះត្រាណាក្រសួងអប់រំធ្វើការតាមដានអំពីការអនុវត្តការបង្រៀនរបស់គ្រូឱ្យបានដិតដល់។
លោក គីមអេង បន្តថា បើក្រសួងមិនមានមធ្យោបាយក្នុងការត្រួតពិនិត្យតាមដានលទ្ធភាពក្នុងការជំរុញសាលាមួយៗឱ្យរៀបចំការបង្រៀនតាមអនឡាញទេ ប្រាកដជាលទ្ធភាពមិនមានទេ។លោកថា បើអាចដំណើរការឡើងទៅបាន លុះត្រាតែក្រសួងបង្រៀនគ្រូ ហើយក្រសួងណែនាំឱ្យនាយកសាលាគិតពីធនធានដែលមានស្រាប់ក្នុងសាលា ដើម្បីបណ្តុះបណ្តាលចែករំលែកបន្តគ្នាក្នុងការប្រើប្រាស់និងបង្រៀន។
លោកថ្លែងថា៖ «ការបង្រៀនផ្ទល់ប្រសើរជាងបង្រៀនតាមអនឡាញ ហើយបើគាត់គ្រប់គ្រងការរក្សាគម្លាតបាន ខ្ញុំថាគ្មានបញ្ហាទេ។ ហើយបើគ្រូមានលទ្ធភាពក្នុងការរក្សាគម្លាតនិងគាត់ប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច កុំឱ្យគាត់មើលស្រាលទៅលើស្ថានភាពនៃកូវីដ១៩ គឺហ្នឹងល្អជាតាមអនឡាញ។»
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ សិស្សនៅទីរួមខេត្តមណ្ឌលគិរីនិងទីរួមខេត្តបីផ្សេងទៀតរួមមានស្ទឹងត្រែង រតនគិរី និងមណ្ឌលគិរី នឹងត្រូវបានចូលរៀនជាធម្មតាវិញ ក្រោយក្រសួងអប់រំប្រកាសកាលពីថ្ងៃទី២៦ ខែសីហាសប្តាហ៍មុន ដោយអនុញ្ញាតឱ្យគ្រឹះស្ថានសិក្សារដ្ឋដែលមានសិស្សថ្នាក់ទី៩និងទី១២ និងគ្រឹះស្ថានសិក្សារដ្ឋគ្រប់កម្រិតនៅក្នុងទីរួមខេត្តទាំងបួនបើកដំណើរការឡើងវិញនៅថ្ងៃទី៧ ខែកញ្ញាខាងមុខនេះ បន្ទាប់ពីក្រសួងបានចុះវាយតម្លៃត្រួតពិនិត្យរួចរាល់ថា ខេត្តទាំង៤មានកម្រិតហានិភ័យនៃការឆ្លងជំងឺកូវីដទាបបំផុត៕
ចំណាំ៖ «ការស្រាវជ្រាវនេះ ផលិតឡើងដោយមានការគាំទ្រពីមូលនិធិ Rosa Luxemburg ក្រោមជំនួយហិរញ្ញវត្ថុរបស់ក្រសួងសហព័ន្ធនៃកិច្ចសហប្រតិបត្តិការសេដ្ឋកិច្ច និងការអភិវឌ្ឍ»។
គាំទ្រដោយ៖
